Os libros arden mal

O río da vida e da morte. Unha moza lavandeira que le nas marcas daauga a historia da súa xente. Despois da auga que fecunda a memoria,axi?a aparecerá un fogo destrutor, as labaradas do odio... Así comezaOs libros arden mal, a agardada novela de Manuel Rivas que sedesenvolve nun período que vai do 1881 deica os nosos días, entre ofalecemento de George Borrow e o dun vello anarquista galego chamadoPolca. Esta obra, como moitos dos personaxes que a habitan, poderíalevar tatuada na pel aquel sobre aviso que Luís Vives transmitiu aErasmo: "Non se pode falar nin calar sen perigo". A protagonistaprincipal é a linguaxe, as verbas que forman parte do corpo, a igualque os ósos, os ollos e os dedos. A loita entre as palabras feitaspara dominar, e as palabras eivadas. Entre a linguaxe do poderautoritario e a linguaxe que sobrevive na penumbra. A linguaxe bélicae o latexo dionisíaco da fala popular. A linguaxe dogmática darelixión e a fala carnal e erótica do entroido. Unha obra que intentapescudar, por un cami?o interior, de intersticios, con sutileza e sendogma, no inexplicábel histórico.A estrutura desta novela semella o dunha esfera armilar, composta pormoi diferentes órbitas nas que os astros, ademais das vidas humanas,son os libros, as pertenzas, os animais, as plantas, e as palabras,elas mesmas a moverse como seres vivos. Unha esfera armilar tamén noentrelazar de xéneros, cunha órbita maior, a ficción narrativa a xeito de thriller, no que o caso central é a historia dramática da cultura, que contén en círculos concéntricos a poesía, o ensaio histórico, acrónica xornalística, formas de literatura popular como as novelas doOeste. Unha esfera tamén que entrelaza multitude de voces, nunhaescrita encarnizada, sempre en vilo, que vai e vén entre osterritorios da dor e o gozo erótico.