Miedzy normatywizmem a realizmem

Czytelniczki i czytelnicy odnajda w ksiazce krytyczna analize dorobku teoretycznego Axela Honnetha oraz innych teoretykow i teoretyczek uznania, takich jak Chantal Mouffe, Michael Walzer, Nancy Fraser czy Jürgen Habermas. Korzystajac z bogatych analiz wspomnianych badaczy i badaczek, autor diagnozuje stan wspolczesnego fachu socjologicznego oraz przeklada kategorie, z ktorych korzysta na jezyk dyrektyw zakotwiczonych w krytycznej teorii spoleczenstwa. Uznanie - centralna kategoria rozprawy - jest pojeciem odsylajacym do dwoch porzadkow. Skupia w sobie tresci "realistyczne", pozwalajace na socjologiczny opis empirycznych zjawisk wykluczania i inkluzji; zawiera tez w sobie komponent normatywny, wyrastajacy z teorii sprawiedliwosci, pozwalajacy na szkicowanie wizji dobrze urzadzonego ladu spolecznego. Wyrazne zaakcentowanie wymiaru normatywnego pojecia uznania przeksztalca sie w wyzwanie, skierowane do socjologow i filozofow, o zaangazowana praktyke naukowa - przez autora okreslona mianem radykalnie refleksyjnej krytyki spolecznej. Ten rodzaj krytyki oparty jest na maksymalnej uczciwosci w badaniu zycia spolecznego oraz niezafalszowanym, wyrazanym wprost interesie politycznym, w ktory badania spoleczne sa najczesciej uwiklane. Rezultatem ma byc krytyka swiadoma wlasnych ograniczen, nie tracaca przy tym wiary w swoj sens.