Wielka nierzadnica z Babilonu i inne sztuki mityczne

Publikowane w niniejszej antologii teksty powstawaly w latach osiemdziesiatych i dziewiecdziesiatych XX wieku, tworzac panorame mitycznych postaci i opowiesci przeksztalcanych przez tworcza wyobraznie Levina. Pisarz, poeta i krytyk teatralny Haim Nagid nazywal je dramatami mitycznymi lub metafizycznymi, natomiast dla izraelskiej znawczyni teatru i dramatu Nurit Yaari sa one spektaklami losu. Badacze izraelskiego teatru Ahuva Belkin i Gad Kaynar z kolei wpisuja tworczosc Levina, obok Nissima Aloniego czy Josefa Bar-Josefa, w nurt dramatow uniwersalno-egzystencjalistycznych, poniewaz dotykaja one kwestii samotnosci i leku. (...) Mit oraz basn w zbiorze tekstow nazywanych mitycznymi czy metafizycznymi staja sie dla Levina kolejnym narzedziem, inspirujacym tworzywem w procesie ustanawiania wlasnej, fikcyjnej rzeczywistosci. Rzeczywistosc ta doskonale eksploruje bogactwo antyku, w szczegolnosci groze i okrucienstwo mitycznych opowiesci oraz komediowa dosadnosc. Mit splata sie z realnoscia w ostatniej scenie szpitalnej, w ktorej Levin wraz ze swoimi fikcyjnymi, konajacymi bohaterami w sposob karykaturalny, ale i niezwykle intymny mierzy sie ze strachem przed przemijaniem. Z wstepu Justyny Biernat do Wielkiej Nierzadnicy..., pt.: "Ocean wytchnienia. Dramaturgia Hanocha Levina".