Palac Kultury i Nauki

Palac Kultury i Nauki w Warszawie od 1955 roku jest najwyzszym budynkiem w Polsce i jednym z pieciu najwyzszych w Europie. Drapacz chmur byl darem Stalina dla Warszawy. Rzad komunistyczny nie bral pod uwage odmowy jego przyjecia. Na skutek gorliwosci miejscowych decydentow urosl ponad miare i zmienil obraz Srodmiescia. Olbrzymia budowla od poczatku podzielila spoleczenstwo na szczerych entuzjastow, pokornych potakiwaczy i tych, ktorzy palac z calego serca znienawidzili. Cala Polska chciala go jednak zobaczyc i zwiedzic. Bastion triumfujacego komunizmu, swiecka swiatynia nauki i kultury, po nocy stalinizmu zyl codziennym zyciem, jak dawniej goszczac tysiace pracujacych w nim ludzi, zwiedzajacych muzea, targi i wystawy, ogladajacych sztuki teatralne, seanse kinowe czy koncerty, korzystajacych z lokali gastronomicznych, ksiegarni, biblioteki, basenu czy pracowni Palacu Mlodziezy. Organizowano dziesiatki imprez i wizyt z udzialem swiatowych slaw. Po 1989 r. nie brakowalo glosow, aby ow swoisty pomnik stalinizmu zburzyc, pozbawic ozdob, przeszklic, obnizyc lub zaslonic wyzszymi od niego wiezowcami. Trzeba bylo ponad dwudziestu lat, aby uszanowac doniosla dla polskiej nauki i kultury role gmachu, a takze jego wartosc materialna, ekonomiczna i... zabytkowa, co zostalo potwierdzone - po burzliwych dyskusjach - wpisem do rejestru zabytkow. Do dzis jednak nie udalo sie przywrocic zwartej zabudowy miejskiej wokol Palacu Kultury i Nauki. Bogato ilustrowana ksiazka ukazuje skomplikowane dzieje gmachu, a takze jego otoczenia, przypominajac szczegoly dawnych wydarzen, opinii, mitow i anegdot.