Lezacy

Lezacy, czyli kto? Michele Serra tak okresla, w charakterystyczny dla siebie ironiczny sposob, pokolenie wspolczesnych nastolatkow, ludzi mlodych, ktorzy wchodza na scene zycia. Czy jest z nich dumny, pochwala ich postepowanie, sa jego nadzieja na przyszlosc? Zdecydowanie nie! Z przesmiewczym zacieciem gani ich lenistwo, gnusnosc, przywiazanie do komercji i uzaleznienie od elektronicznych gadzetow. Stary jak swiat konflikt pokolen. Ale czy rzeczywiscie jest to tak jednoznaczne? Czyja to wina? Kto i kiedy popelnil blad moralnego relatywizmu, ktory pchnal wspolczesny swiat w wyobcowanie, konflikty, brak zrozumienia i wzajemna wrogosc nawet wsrod najblizszych? Moze takze dzisiejsi ojcowie powinni uderzyc sie w piers, ze nie potrafia, jak dawni przodkowie, byc wzorem dla swoich dorastajacych synow. W efekcie ci, powodowani buntem badz wygodnictwem, przyjeli pozycje horyzontalna, lezac na zmietych poslaniach z telefonem komorkowym w dloni i laptopem na kolanach. Prosta diagnoza? Zdecydowanie za prosta! Dlatego w tej powiesci nic nie jest tak oczywiste, jakby sie wydawalo. Stad tak wiele ironii i satyrycznego spojrzenia na wspolczesne problemy, z ktorymi stykaja sie Mlodzi, jak i Starzy, zarowno w spoleczenstwie, jak i w rodzinie. Czy dojdzie do Wielkiej Ostatecznej Wojny miedzy nimi, gdy postojcom z XXI wieku puszcza nerwy z zazdrosci o mlodosc, piekno i zdrowie wiecznie lezacych synow, ktorzy nie doceniajac tych przymiotow, marnuja je na potege? Czy jest nadzieja na ocalenie relacji miedzy rodzicami i dziecmi, wzniesienie sie ponad gniew, kpiny i wzajemne pretensje, by skorzystac z tego, co najlepsze w kazdym pokoleniu? Moze jednak wspolna wyprawy na gore Nasca (i lektura prezentowanej powiesci), w milczeniu, kontemplujac potege natury, przywroci pokoleniowa rownowage, pokazujac, jak wzajemnie jestesmy sobie potrzebni.