Ikony, pseudoherosi i zwykli smiertelnicy

Publikacja zawiera teksty autorstwa uznanych polskich dramatopisarzy, tworzacych wylacznie w obecnym stuleciu: (Nie)ludzkie dzienniki Szymona Bogacza Wieczny kwiecien Jaroslawa Jakubowskiego Caryca Katarzyna Jolanty Janiczak W brzuchu Wilka Roberta Jarosza 0 Szczepana Orlowskiego Morrison Smiercisyn Artura Palygi Przylgniecie Piotra Rowickiego Zawarte w tej ksiazce sztuki, poza (Nie)ludzkimi dziennikami, mialy juz swoje premiery teatralne, zaistnialy w opinii krytykow i ludzi teatru, ale nie dotarly do czytelnikow (za wyjatkiem sztuki W brzuchu wilka, opublikowanej wczesniej w "Nowych Sztukach dla Dzieci i Mlodziezy"). Wybrane teksty maja w sobie rownie silny walor literacki, co (potwierdzony) potencjal teatralny i performatywny Antologia to jednak przede wszystkim proba uchwycenia nerwu polskiej rzeczywistosci dramatopisarskiej anno Domini 2015. Pobrzmiewa w niej wiele zjawisk, nowych badz powracajacych, ale w innej od dotychczasowych formule. Staraja sie je opisac w swoich esejach teatrolodzy i dramatolodzy reprezentujacy odmienne szkoly i podejscia badawcze. Sa to Wojciech Baluch, Agata Dabek, Lukasz Drewniak, Jagoda Hernik Spalinska, Joanna Jopek, Andrzej Lis i Kamila Paprocka, ktorzy przeprowadzili analizy publikowanych sztuk, pokazujac je na tle caloksztaltu tworczosci dramatopisarzy. Punktem wyjscia dla eseistow bylo pytanie "Czy polski teatr wciaz domaga sie opowiesci?" oraz potrzeba przyjrzenia sie strategiom konstruowania narracji w polskim dramacie wspolczesnym. Ikony, pseudoherosi i zwykli smiertelnicy wypelniaja luke wydawnicza, jaka jest brak ksiazkowego wydania najchetniej wystawianych polskich autorow XXI wieku. Tym bardziej ze polscy dramatopisarze na nowo nakluwaja spoleczna tkanke, inaczej niz robili to ich poprzednicy.